با همان نخستین کلمات، توجهم را جلب کرد: «اسمم پائولا وِست است. سرطانم پیشرفته و لاعلاج است. ولی بیمار سرطانی نیستم.» و راستش در همنشینی چندین ساله‌ام با او، هرگز به چشم بیمار نگاهش نکردم. صحبتش را با توصیف دقیق و مرحله به مرحله‌ی بیماری‌اش ادامه داد. سرطان سینه‌اش را پنج سال پیش تشخیص داده بودند، عمل جراحی برداشت سینه و بعد درگیری سینه‌ی مقابل که آن هم برداشته شده بود. بعد نوبت شیمی درمانی و پیامدهای آشنای وحشتناکش رسیده بود: تهوع، استفراغ، ریزش کامل موها و بعد پرتو درمانی با حداکثر میزان مجاز. ولی هیچ چیز سرعت گسترش سرطان را به جمجمه، ستون فقرات و کاسه چشمش کند نکرده بود. سرطان خوراک طلب می‌کرد و گرچه جراحان قربانی‌ها نثارش کرده بودند (سینه ها، غده‌های لنفاوی، تخمدان‌ها، غدد فوق‌کلیوی) ، همچنان سیری ناپذیر مانده بود. 

وقتی بدن برهنه‌ی پائولا را مجسم می‌کردم، قفسه‌ی سینه‌ای می‌دیدم که صلیبی از زخم ها بر آن نقش بسته است، بدون سینه، گوشت یا عضله، درست مثل الوارهای بدنه‌ی شکسته‌ی یک کشتی بادبانی اسپانیایی، پایین قفسه سینه، شکمی راه‌راه از زخم جراحی که باسنی پهن و بدشکل شده به دلیل مصرف استروئید، آن را سرپا نگه‌می‌داشت. به طور خلاصه زنی پنجاه و پنج ساله، بدون سینه، غدد فوق کلیوی، تخمدان و رحم و مطمئناً بدون اشتیاق جنسی.

ذائقه‌ی من همیشه اندامی استوار و رعنا را در زنان می‌پسندد، ولی در نخستین ملاقاتم با پائولا اتفاق غریبی افتاد: او را زیبا یافتم و به او دل بستم.