این تصویر، مربوط به یک کاشی ستاره‌ای شکل با قدمت حدود ۷۰۰ سال است که از منطقه‌ی خراسان بزرگ (احتمالاً نیشابور یا مشهد امروزی) به‌دست آمده و متعلق به دوران ایلخانیان در ایران است. این کاشی با تکنیک پیچیده‌ی میناکاری روی سفال لعاب‌دار ساخته شده و دارای رنگ‌های اصیل ایرانی مانند لاجوردی، فیروزه‌ای و سفید است. طراحی هندسی با خطوط متقاطع و نقش گل‌های چهارپر و برگ‌های اسلیمی، یادآور روح عرفان، ریاضیات و نظم کیهانی است که در معماری و هنر آن دوره به‌وفور دیده می‌شود.

کاشی‌هایی از این نوع، معمولاً در تزئینات داخلی مساجد، مدارس، آرامگاه‌ها و کاخ‌ها استفاده می‌شدند و بخشی از ترکیب‌های دیواری بزرگ‌تر بودند که با نظم هندسی حیرت‌انگیز، فضا را به یک بستر معنوی و عرفانی تبدیل می‌کردند. تقارن کامل و رنگ‌بندی هماهنگ این کاشی، بازتابی از زیبایی‌شناسی عمیق و پیشرفته‌ی هنرمندان خراسانی در سده‌های ۷ و ۸ هجری است. امروزه، چنین آثار نفیسی در موزه‌های معتبر جهان مانند متروپولیتن نیویورک یا موزه هنر اسلامی برلین نگهداری می‌شوند و یادآور شکوه هنر اسلامی-ایرانی در دوره‌ای از تاریخ هستند که دانش و معنویت در هم تنیده بود.