تعریف دقیقی از خلوت.
خیلی‌ها به اشتباه این کلمه را معادل جداسازی فیزیکی می‌دانند؛ یعنی شاید لازم باشد تا کیلومترها دورتر از انسان های دیگر پیاده‌روی کنید و به کلبه ای متروک برسید. این تعریف ناقصی از جداسازی و خلوت مطرح می‌کند که شاید اجرا کردن‌اش به صورت متناوب و دوره‌ای برای خیلی ها ممکن نباشد. اما خلوت در واقع به اتفاقی مربوط است که در ذهن شما می‌افتد، نه در محیط اطراف‌تان. بر این اساس، این حالتی‌ست که ذهن شما را از گرفتن داده‌های ورودی از ذهنِ دیگران آزاد و رها می‌کند.
شما می‌توانید در یک کافی شاپ شلوغ یا حتی واگن مترو از خلوت‌تان لذت ببرید...
اگر اجازه ورود افکار دیگران را به ذهن‌تان بدهید، خلوت می‌تواند در آرام‌ترین مکان‌ها هم از بین برود. علاوه بر گفت و گوی مستقیم با افراد دیگر، این اطلاعات ورودی می‌تواند شکل‌های دیگری هم داشته باشند؛ خواندنِ کتاب، گوش دادن پادکست، تماشای تلویزیون یا انجام هر فعالیتی که ممکن است توجه شما را به صفحه نمایش یک موبایل هوشمند جلب کند. خلوت شما را وادار می‌کند که از واکنش نشان دادن به اطلاعات ایجاد شده توسط دیگران عبور کنید و به جای آن فقط روی افکار و تجربیاتِ خودتان تمرکز کنید؛ حالا هر جا که هستید.
اما چرا خلوت ارزشمند است؟... بلز پاسکال در اواخر قرن هفدهم نوشت:«همه‌ی مشکلاتِ بشریت از ناتوانی انسان در آرام نشستن به تنهایی در یک اتاق سرچشمه می‌گیرد.» نیم قرن بعد بنجامین فرانکلین در یادداشت هایش به این موضوع پرداخت:«چیزهای خوب زیادی در مورد اهمیت تنهایی خوانده‌ام. من "خلوت" را شفای ذهنی می‌دانم که به شدت بیمار و مشغول است.»
... خلوت مکتبِ نبوغ است.
