تاریخچه تقویم شمسی:
تقویم شمسی یکی از قدیمی‌ترین و دقیق‌ترین تقویم‌های استفاده شده در جوامع مختلف است. تاریخچه تقویم شمسی به قرن‌ها قبل از میلاد برمی‌گردد و از آن زمان تا به امروز تغییراتی را تجربه کرده است.
تاریخچه تقویم شمسی در ایران به دوران باستانی باز می‌گردد. در این دوران، مردمان ایرانی از تقویمی مبتنی بر حرکت خورشید استفاده می‌کردند. این تقویم بر اساس تغییرات مکان خورشید در طول سال بنا شده بود و شامل ۳۶۵ روز بود. همچنین، در این تقویم ماهیانه ۳۰ روز وجود داشت و ۵ روز اضافه تسمیه می‌شدند.
در زمان حکومت ساسانیان (۲۲۲ تا ۶۵۳ میلادی)، تقویم شمسی بهبود یافت و به نام تقویم زرتشتی شناخته می‌شد. این تقویم بر اساس حرکت خورشید و ماه تنظیم شده بود و شامل ۳۶۵ روز و ۶ ساعت بود. این تقویم در ایران و مناطقی از خاورمیانه تا قرون وسطی استفاده می‌شد.
اما در قرون وسطی، تقویم جلیلی معروف به تقویم میلادی به جای تقویم شمسی در اروپا و غرب جهان استفاده شد. این تقویم بر اساس تمامیت سال تنظیم شده بود و بر اساس تقویم قمری عربی نیز تغییراتی را تجربه کرد.
در ایران، تقویم شمسی مجدداً در قرن ۱۱ میلادی توسط سلجوقیان وارد شد. اما تغییرات بیشتری در تقویم شمسی در دوره صفویه (۱۵۰۱ تا ۱۷۲۲ میلادی) رخ داد. در این دوره، تقویم شمسی به نام تقویم جلالی شناخته می‌شد و از آن به بعد تقویم شمسی به نام تقویم جلالی شناخته می‌شود.
در دوران پهلوی، تقویم شمسی به تقویم شمسی هجری شمسی تغییر نام داد و از آن زمان تا به امروز به عنوان تقویم رسمی ایران استفاده می‌شود. تقویم شمسی هجری شمسی شامل ۳۶۵ روز است و هر چهار سال یک سال کبیسه با ۳۶۶ روز دارد.
در نهایت، می‌توان گفت که تاریخچه تقویم شمسی باستانی است و تا به امروز تغییراتی را تجربه کرده است. این تقویم در ایران و بسیاری از کشورهای خاورمیانه به عنوان تقویم رسمی استفاده می‌شود و به عنوان یکی از نمادهای فرهنگی و تاریخی ایران محسوب می‌شود.