هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
اختراع فن چاپ در حقیقت به قرن ها پیش از گوتنبرگ، که نامش به عنوان مخترع چاپ در تاریخ به ثبت رسیده است، برمیگردد.
آسوریان چند هزار سال قبل از میلاد بر خشت هایی از گل رس مُهر میزدند.
استعمال حروف قابل انتقال نیز میان سال های 1051 و 1508 در چین آغاز شد.
مخترع این حروف فردی به نام پی شنگ بود و حروف هم از گل رس ساخته میشد.
حروف دستی و حروف قلعی که پس از آنها به کار آمد، هیچ یک رواجی نیافت،
برعکس حروف چوبی متداول شد. تا اینکه در سال 1440 گوتنبرگ ظاهرا بدون اطلاع از کار چینی ها،
حروف قابل انتقال را اختراع کرد و برای هر یک از حروف الفبا یک حرف جداگانه به کار برد. حروف متحرک را
چینی ها اختراع کردند ولی گوتنبرگ که حرفه اش زرگری بود، آلیاژ مناسب برای ریخته گری حروف را از سرب و آنتی موآن به دست آورد و سپس نسبت هر یک از این دو فلز را به گونه ای انتخاب کرد که حروف بیش از حد سخت و نرم نباشند.
وی برای مرکب چاپ هم فرمول مناسبی یافت و خلاصه با رفع موانع و حل مشکلات عمل چاپ را میسر و اجرایی کرد.
تقریبا 20 سال پس از نخستین تلاش های گوتنبرگ در امر چاپ، این صنعت با استفاده از سطوح برجسته در ونیز، فلورانس، پاریس و لیون در حدی مختصر و محدود رواج یافت. اما دستگاه چاپ گوتنبرگ، به دلیل هزینه های بسیار زیاد فقط برای ثروتمندان قابل دسترسی بود و به همین دلیل تا مدت های طولانی استقبال چندانی از آن نشد.
300 سال پس از اختراع دستگاه چاپ گوتنبرگ، نمایشنامه نویسی آلمانی به نام آلوئیس زنه فلدر، چاپ سنگی یا لیتوگرافی را در سال 1796 میلادی اختراع کرد.
هر سنگی که متن یا تصویر با این روش روی آن نقش می بست، برای چاپ حدود 750 نسخه عملکرد مطلوب داشت و پس از آن نقش روی قابل چاپ نبود.
اگر چه درباره شروع چاپ سنگی در ایران روایات متعددی وجود دارد، به نظر میرسد چاپ سنگی را برای نخستین بار میرزا صالح شیرازی در تبریز راه اندازی کرد. میرزا صالح که از سوی دولت ایران برای فراگیری هنرهای جدید به اروپا رفته بود، در بازگشت یک دستگاه چاپ سنگی با خود به تبریز آورد
که آن را در سال 1250 قمری به راه انداخت.
چاپخانه سنگی طی مدت کوتاهی در تهران و بعد اصفهان و سپس سایر شهرهای ایران تأسیس شد و بیش از 50 سال تنها روش چاپ در ایران بود و تا اواخر دوره قاجار، هرچه در ایران چاپ میشد، به روش چاپ سنگی بود. البته هشت سال قبل از ورود چاپ سنگی به ایران چاپ سربی نیز راه اندازی شده بود، ولی به علت هزینه و زحمت زیاد آن، پس از ورود چاپ سنگی، کنار گذاشته شد و بعدها در اواخر دوره قاجار دوباره حروف سربی و استفاده از آن رایج گردید.
طریقه چاپ سربی روش نسبتا ساده ای بود : کاغذ روی صفحه ای متشکل از حروف برجسته سربی و آغشته به مرکب فشرده میشد و بر اثر فشار، حروف بر صفحه کاغذ نقش می بست.
حروفچینی روزنامه نیز نخست به صورت دستی انجام میگرفت، ولی بعدها این کار با دستگاه هایی که معمول ترین آنها «لاینو تایپ» بود، صورت پذیرفت.
دستگاه حروفچینی خودکاری لاینو تایپ در سال 1886 میلادی ساخته شد.
و بدین ترتیب سرعت چاپ به تدریج فزونی یافت. پیشرفت فناوری کم کم باعث شد دستگاه حروفچینی
سربی از دور خارج شود و جای خود را به دستگاه الکترونیکی بدهد.
